Javljam se ponovo sa izdržavanja “zatvorske” kazne, na koju sam osuđen samo zato što sam stariji od 65 godina. Suočen sa kućnim zatvorom na neodređeno vreme, čovek ne može a da se ne upita: Kome je i zašto trebalo da uskovitla ovaj virus po celom svetu, preko mora i okeana, preko planina i dolina, i da ga tako nevidljivog brzinom munje uputi u naše domove? Pandemija, međutim, što se broja zaraženih i smrtnih slučajeva tiče, slabija je od velikog broja poznatih epidemija virusa gripa.
To upućuje na pomisao da je zaustavljanje života uz pomoć pandemije izvedeno da bi se svet promenio. Ništa više neće biti kao pre. To je jasno svima. Globalno gledano, međutim, društvo zasnovano na ljudskim pravima i slobodama usmereno je i pre pandemije putem jačanja autoriteta država i njihovih lidera. Sjedinjene Američke Države, na primer, nekadašnji uzor demokratije, ljudskih prava i sloboda, izborom Donalda Trampa za predsednika, prve su pošle putem autoritarnosti. Pandemija pomaže da se taj trend proširi na čitav svet.
Što se Srbije tiče, njeno društvo je još pre tri decenije, ratnim raspadom bivše velike države, krenulo na put bez povratka. Jer, od tada do danas srpskim društvom dominira nasilje svake vrste. Ako je išta dobro u ovom zaustavljanju života i zahuktalog kompjuterskog vremena, onda je to mogućnost da čovek pročita ono što nije stigao u trci sa vremenom i da pogleda poneko filmsko ostvarenja koja su televizijske serije i rijaliti programi bacili na marginu kulture i umetnosti.
Mrzitelji, mediokriteti i mizerni karakteri
Treba videti Srpski film reditelja Srđana Spasojevića. Fascinira način kojim se prikazuje kako se putem permanentnog nasilja vrši metamorfoza nenormalnosti u normalnost i kako sve to završava. Spasojević frojdovski, putem patološke parafilije, kroz najekstremnije oblike seksualnog ponašanja, prikazuje kako se čovek privikava na nasilje i kako nešto nenormalno i društveno neprihvatljivo postaje normalno.
Jer, dugotrajno nasilje svake vrste, kolektivno ili individualno, menja i pojedinačnu i društvenu percepciju života, tako što u društvu svaka nenormalnost postaje nešto normalno. Videli ste inserte kolektivnog nasilja, a evo i individualnog parafilijskog iz Srpskog filma. Razlika je u modalitetima, a suština je ista – radi se o razarajućim oblicima stalnog nasilja. Sve to, naravno, ne može drugačije završiti nego uništavanjem porodice, odnosno srpske društvene zajednice uopšte.
Napomena o autorskim pravimaPreuzimanje dijela (maksimalno trećine) ili kompletnog teksta moguće je u skladu sa članom 14 Kodeksa za štampu i online medija Bosne i Hercegovine: “Značajna upotreba ili reprodukcija cijelog materijala zaštićenog autorskim pravima zahtijeva izričitu dozvolu nositelja autorskog prava, osim ako takva dozvola nije navedena u samom materijalu.”
Ako neki drugi medij želi preuzeti dio autorskog teksta, dužan je kao izvor navesti Al Jazeeru Balkans i objaviti link pod kojim je objavljen naš tekst.
Ako neki drugi medij želi preuzeti kompletan autorski tekst, to može učiniti 24 sata nakon njegove objave, uz dozvolu uredništva portala Al Jazeere Balkans, te je dužan objaviti link pod kojim je objavljen naš tekst.
E sad, sve što se u srpskom društvu događa sa ovom vlašću, evo već tri decenije, nije normalno. Nažalost, većina ljudi izgleda više voli svaki privid normalnosti, nego da se pobuni protiv sveopšte nenormalnosti. Dok gledate Srpski film postaje vam jasno da su svi ti silni ratovi od raspada Jugoslavije, sva ta bombardovanja, sankcije, inflacija, ubistva političara, ulični obračuni narko-dilera, zapravo, čisto nepatvoreno nasilje nad pojedincima i društvom od ljudi kojima vlada patološka parafilija i od vlasti u kojoj su sve sami mrzitelji, hulje, mediokriteti i mizerni karakteri.
I da nam je sada sasvim “normalna nenormalnost” da ozloglašeni ratni zločinac i četnički vojvoda Vojislav Šešelj sedi u Narodnoj skupštini Srbije, kao jedan od glavnih aktera srpske političke scene, da grobar iz Kragujevca uživa već godinama u predsedničkoj rezidenciji na Dedinju, kao da je kralj koji je abdicirao u korist svoga sina, da julovski dezerter vodi vojsku, šoferi i konobari postaju ministri, dok državu i društvo vodi iskompleksirani ratni huškač.
Ljudi postaju roba s ‘fabričkom greškom’
Sve se kod njih zasniva na nasilju – i verbalnom, i fizičkom. Takva nenormalna vlast, i da hoće, ne ume i ne može da se protiv virusne zaraze bori drugačije nego srednjevekovnim metodama, zatvaranjem ljudi u gradove, zabranom svakog ulaska i izlaska iz kuće, opštine, grada, države… Jer, njihovi obrazovni i intelektualni kapaciteti počinju i završavaju se mitološkim pričama o nekakvom srpskom genu, o srpskoj srednjevekovnoj nadmoći na Balkanu, zahvaljujući plemenskim silnim i mudrim vođama Dušanu Silnom, Stefanu Nemanji i njegovim sinovima.
Da li je normalno da današnji samoproglašeni kralj, u ime srpske nacije, diže kolosalne spomenike tim plemenskim vođama iz Srednjeg veka, dok se Nikola Tesla, Mihajlo Pupin, Milutin Milanković… bez čijeg doprinosa nauci svet ne bi izgledao kako danas izgleda, moraju zadovoljiti običnim bistama? Da li je normalno da danas genetičar svetskog glasa, doktor Miodrag Stojković, mora u emigraciju jer je “srednjevekovni” samodržac na vlasti rekao da on Srbiji nije potreban? Šta je to nego nasilje nad društvom, kojim se nenormalno pretvara u normalno.
Suočeno sa višedecenijskim konstantnim i svakovrsnim nasiljem u svim oblastima života, većina ljudi u Srbiji postaju roba, što bi se reklo, sa “fabričkom greškom”. Nacija koju vodi takva nenormalna vlast zagledana u duboku prošlost, ne treba sumnjati, proćerdaće, ako već nije, svoju budućnost. U suštini, sve je to, zapravo, jedan veliki Srpski film uživo 21. veka.
Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku Al Jazeere.
Izvor: Al Jazeera