Biografija Yassera Arafata
Mohammed Yasser Abdel Rahman Abdel Raouf Arafat al-Qudwa al-Husseini (Yasser Arafat) rođen je u Jerusalemu 24. avgusta 1929. godine. Nakon što mu je umrla majka, tokom djetinjstva se stalno selio iz Jerusalema u Kairo.
1946.
Učestvovao je u krijumčarenju oružja iz Egipta u Palestinu. Nakon dvije godine se priključio “Vojsci svetog rata”, koju je osnovao Abd al-Qadir al-Husseini, te je imenovan za oficira obavještajne službe.
1949.
Upisao je Mašinski fakultet na Univerzitetu kralja Fuada I u Kairu. Godinu dana poslije toga, zajedno sa još nekoliko studenata, osnovao je “Udruženje palestinskih studenata”.
1952.
Izabran je za predsjednika Udruženja studenata pri Univerzitetu u Kairu, unutar kojeg je osnovao “Udruženje palestinskih studenata” i na toj poziciji je ostao sve do kraja svog studija 1955. godine.
1956.
Učestvovao je, zajedno sa egipatskim vojnicima, u borbama oko Suetskog kanala.
1957.
Otputovao je u Kuvajt i tamo radio kao inžinjer. Iste godine je sa još nekoliko Palestinaca, među kojima je bio i Khalil al-Wazir (poznat pod nadimkom ‘Otac borbe’), osnovao Palestinski pokret oslobođenja (Fatah). Godine 1963. je zajedno sa Khalilom al-Wazirom osnovao prvi ured pokreta, a sljedeće godine i drugi ured u Damasku.
31. decembar 1964.
Zajedno sa svojim kolegama iz Fataha pokrenuo je oružani sukob u prvoj vojnoj operaciji poznatoj pod imenom “Operacija u Eilabounu”. Bio je vođa operacija protiv Izraela nakon agresije 1967. godine. Sljedeće godine egipatski predsjednik Gamal Abdel Naser proglasio ga je predstavnikom palestinskog naroda.
21. mart 1968.
Bio je vođa palestinskih revolucionarnih snaga u njihovom sukobu sa izraelskim snagama u Bici kod Karameha u Jordanu, te se spasio nakon što su Izraelci pokušali da ga ubiju.
14. april 1968.
Palestinski oslobodilački pokret Fatah ga je imenovao za svog glasnogovornika, a početkom avgusta iste godine imenovan je za glasnogovornika i zapovjednika oružanog krila Fataha, poznatog pod imenom Al-Assifa (Oluja).
Februar 1969.
Imenovan je za predsjednika Izvršnog komiteta oslobodilačke organizacije pri Palestinskom nacionalnom vijeću i na toj poziciji ostao je sve do svoje smrti.
Kraj 1969. godine
Izabran je za ličnost godine američkog časopisa Time, a to se ponavljalo i sljedećih godina.
“Crni septembar” 1970.
Dolazi do sukoba između palestinskih militanata i jordanske vojske, što dovodi do mnogih žrtava na obje strane. Sljedeće godine, nakon arapskog posredovanja, PLO na čelu sa Yasserom Arafatom povlači se iz Jordana i odlazi u Liban.
Juli 1971.
Odlazi u Liban nakon što su se Palestinci povukli iz Jordana, a 1978. godine Izrael započinje surove napade na štab PLO-a u Libanu. Godine 1982. je okupiran Bejrut, tako da je Yasser Arafat bio primoran da se povuče iz Libana pod međunarodnom zaštitom.
30. avgust 1982.
Napustio je Bejrut na grčkom brodu Atlantis i otišao u Tunis, gdje će biti novo sjedište PLO-a.
1982.
Nacionalno vijeće na svojoj sjednici u Omanu ponovo mu je ukazalo povjerenje i imenovalo ga za predsjednika Izvršnog komiteta drugi put zaredom.
Oktobar 1985.
Preživio je pokušaj atentata kada je osam izraelskih aviona izvršilo napad i uništilo njegovo sjedište u Hammam Chottu u Tunisu. Prije toga je preživio atentat u julu 1981. godine u Bejrutu, za vrijeme izraelskog napada na zgradu u kojoj se nalazilo njegovo sjedište.
15. novembar 1988.
Yasser Arafat je objavio nezavisnost palestinske države na devetnaestoj sjednici Palestinskog nacionalnog vijeća, koja je održana u Alžiru.
13. decembar 1988.
Održao je govor pred Generalnom skupštinom Ujedinjenih naroda u Ženevi nakon što je Skupština premjestila svoje zasjedanje iz New Yorka kako bi mogla slušati njegov govor, s obzirom na to da nije mogao dobiti vizu za ulazak u Washington.
14. decembar 1988.
Yasser Arafat prihvata rezoluciju UN-a 242. i odbacuje terorizam, što rezultira time da tadašnji američki predsjednik, Ronald Reagan, objavljuje otvaranje dijaloga sa organizacijom.
April 1989.
Palestinsko narodno vijeće imenovalo je Yassera Arafata za predsjednika Nezavisne palestinske države. Početkom 1990. godine objavljeno je da je imao tajne veze sa izraelskim liderima o ovom pitanju.
13. septembar 1993.
Potpisao je sporazum u Oslu sa tadašnjim izraelskim premijerom Yitzhakom Rabinom, čime je potvrđeno postojanje novog palestinskog entiteta. Međutim, nije riješeno nekoliko ključnih pitanja, od kojih su najznačajnija budućnost naselja izgrađenih na okupiranoj zemlji, budućnost palestinskih izbjeglica koje su morale napustiti svoje gradove i sela nakon rata 1948. godine, kao i konačni status grada Jerusalema.
4. maj 1994.
Yasser Arafat i Rabin potpisuju “Kairski sporazum” o Palestinskoj samoupravi u Gazi i Jerihonu na Zapadnoj obali.
1. juli 1994.
Yasser Arafat se vraća u Pojas Gaze kao predsjednik Palestinske uprave, nakon što je 27 godina proveo u egzilu. Iste godine je dobio Nobelovu nagradu za mir, zajedno sa Yitzhakom Rabinom i Shimonom Peresom.
24. septembar 1995.
Yasser Arafat je u egipatskom gradu Tabi potpisao ugovor o proširenju Palestinske uprave na Zapadnu obalu i Pojas Gaze. Nakon toga je izabran za predsjednika Palestinske uprave 20. januara 1996. godine na prvim općim izborima u Palestini, gdje je dobio 80 posto glasova.
23. oktobar 1998.
Potpisivanje sporazuma Wye River u Sjedinjenim Američkim Državama.
Juli 2000.
Održani su pregovori u Camp Davidu II, na kojima su učestvovali Yasser Arafat, tadašnji izraelski premijer Ehud Barak i bivši američki predsjednik Bill Clinton. Raspravljalo se o otvorenim pitanjima, kao što su pitanje statusa Jerusalema, naselja i izbjeglica. Samit je završio nakon dvije sedmice, a nije se uspjelo riješiti pitanje statusa Jerusalema, kao i neka druga pitanja.
8. januar 2001.
Yasser Arafat odbija američke prijedloge koje je dao Clinton Palestini i Izraelu, a koji je sadržavao odricanje prava na povratak palestinskih izbjeglica i pretvaranje Jerusalema u otvoreni grad koji će imati dva centra, jedan jevrejski, a drugi palestinski.
Decembar 2001.
Tadašnji izraelski premijer Ariel Sharon stavlja blokadu Yasseru Arafatu u njegovom sjedištu u Ramallahu na Zapadnoj obali.
28. mart 2002.
Operacija “Odbrambeni zid” – Ariel Sharon je rekao da Izrael Arafata smatra svojim neprijateljem, kao i neprijateljem cijelog svijeta, te preprekom za mir na Bliskom istoku, kao i opasnošću za stabilnost regije.
29. mart 2002.
Izraelske snage su u potpunosti sravnile Ramallah i okupirale Arafatovo sjedište zajedno sa još 480 osoba. Izrael je zaprijetio da će bombardirati sve zone. Yasser Arafat je izrekao svoju poznatu rečenicu: “Izrael me želi zatvorenog, bjegunca ili mrtvog, a ja im kažem, bit ću samo šehid.”
April 2002.
Yasser Arafat je poručio tadašnjem ministru vanjskih poslova SAD-a, Colinu Powellu, da će umrijeti samo kao šehid u slučaju da Izrael napadne njegovo sjedište, te da im neće dozvoliti da ga zatvore ili protjeraju.
Maj 2002.
Sharon je ukinuo blokadu palestinskom vođi, nakon što je Saudijska Arabija intervenirala i tražila to od američkog predsjednika Busha. Izraelska vojska se povukla iz okruženja.
Mart 2003.
Palestinski vođa je bio izložen pritiscima Amerikanaca i Izraelaca za smanjenje ovlasti, te su mu naredili da imenuje Mahmouda Abbasa za premijera.
Kraj oktobra 2004.
Zdravstveno stanje Yassera Arafata se pogoršalo, te se preselio u Jordan, a odatle u vojnu bolnicu Percy u Francuskoj 29. oktobra iste godine.
11. novembar 2004.
Zvanično je objavljena smrt Yassera Arafata. Pokopan je u Ramallahu nakon što su njegovi posmrtni ostaci doneseni iz Kaira.
Izvor: Al Jazeera